تا می آییم نفسی بکشم و کمی سرخوش شویم و بی خیال غم های این روزگار شویم باز موضوعی جدید همچون پتکی بر سرمان فرو می آید و باز روز از نو....غم دنیا توی دلم خانه می کند و بغض و بی حوصلگی و غصه تا انتها.....

نمیدانم این قصه تا کجا ادامه خواهد داشت،نمیدانم....

وقتی دلم میگیرد با هیچ کس و هیچ چیز آرام نمی شوم فقط دلم میخواهد بگریم تا سبک شوم اما حالا که باید خودم را و اشک هایم را پنهان کنم چه کنم؟!
حالا دلم خیلی گرفته و سعی می کنم فقط با بیانش کمی سبک شوم.فقط با تو می گویم ای صفحه بی جان .تو که نه زخم میزنی و نه دوا می کنی.به هر کس بگویم مرا هیچ مداوا نمی کند ،پس فقط با تو می گویم ای یار دیرین همیشگی ام....

غم های روزگار بسیار عجیب و سنگین اند و غیر قابل پیش بینی.شاید هیچ وقت به خواب هم چنین روزهایی را ندیده بودم.
چه غروب دلگیری است ...